ΛΑΜΊΑ .... ΑΚΌΜΗ ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΉ ΜΥΘΟΛΟΓΊΑ ΑΠΟΚΑΛΎΠΤΕΤΑΙ ΩΣ ΙΣΤΟΡΊΑ
ΛΑΜΊΑ .... ΑΚΌΜΗ ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΉ ΜΥΘΟΛΟΓΊΑ ΑΠΟΚΑΛΎΠΤΕΤΑΙ ΩΣ ΙΣΤΟΡΊΑ
Στην ελληνική μυθολογία η Λάμια ήταν πανέμορφη γυναίκα βασίλισσα της Λιβύης κόρη του θεού Ποσειδώνα και της Λιβύης.
... η οποία μετά έγινε δαίμονας. Παίρνοντας τη μορφή φαντάσματος, άρπαζε παιδιά και τα καταβρόχθιζε....
Πίσω από την μυθολογία η μορφή της Λάμιας είναι πολύ συνηθισμένη και συναντάται σε όλους τούς λαούς και πολιτισμούς στούς οποίους συναντάμε τα όντα naga snake person από την εποχή του Κέκροπα μέχρι την Mélusine.
Από την ιστορία της Mélusine μαθαίνουμε ότι αυτές οι γυναίκες μάγισσες με ουρά ερπετού για πόδια ή ζωντανά φίδια ζούν στο χώρο του νησιού Άβαλον όπου εκτός από την Pressyne την μητέρα της και η γνωστή ως σατανική μάγισσα Μοργκάνα του μύθου του βασιλιά Αρθούρου που επίσης σχετίζεται με το Άβαλον είναι και αυτή μια τέτοια οντότητα.
Ο χαρακτήρας πρωτοεμφανίζεται με το όνομα Μόργκεν το 12ο αιώνα στο λατινικό Vita Merlini (Η Ζωή του Μέρλιν) του Geoffrey of Monmouth, όπου είναι μια από τις εννιά αδερφές που κυβερνούν στο Άβαλον.
Η ιστορία της Μόργκαν είναι εκτός θέματος αλλά είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα στην αρχαία μυθολογία και την πραγματικότητα πού αφορά την ίδια την Βασίλισσα Λάμια αλλά και ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός που βλέπουμε να διαδραματίζεται στην Οδύσσεια του Ομήρου .
Δὴ τότ᾽ ἐγὼν ἑτάροισι μετηύδων ἀχνύμενος κῆρ·
«ὦ φίλοι, οὐ γὰρ χρὴ ἕνα ἴδμεναι οὐδὲ δύ' οἴους
θέσφαθ', ἅ μοι Κίρκη μυθήσατο, δῖα θεάων·
ἀλλ' ἐρέω μὲν ἐγών, ἵνα εἰδότες ἠὲ θάνωμεν
ἤ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φύγοιμεν.
Σειρήνων μὲν πρῶτον ἀνώγει θεσπεσιάων
φθόγγον ἀλεύασθαι καὶ λειμῶν' ἀνθεμόεντα.
οἶον ἔμ' ἠνώγει ὄπ' ἀκουέμεν· ἀλλά με δεσμῷ
δήσατ' ἐν ἀργαλέῳ, ὄφρ' ἔμπεδον αὐτόθι μίμνω,
ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δ' αὐτοῦ πείρατ' ἀνήφθω.
εἰ δέ κε λίσσωμαι ὑμέας λῦσαί τε κελεύω,
ὑμεῖς δὲ πλεόνεσσι τότ' ἐν δεσμοῖσι πιέζειν.»
Τότε κι εγώ στράφηκα στους συντρόφους, μιλώντας με βαριά καρδιά:
«Καλοί μου φίλοι, ένας δεν φτάνει μήτε δυο να ξέρουν
όσα η Κίρκη λέγοντας μου προφήτεψε, σεμνή θεά.
Γι᾽ αυτό κι εγώ θα σας μιλήσω, ώστε γνωρίζοντας ή να πεθάνουμε
ή να γλιτώσουμε τον θάνατο και να ξεφύγουμε τη μαύρη μοίρα.
Λοιπόν η πρώτη συμβουλή της ήταν πώς θα αποφύγουμε
το θείο τραγούδι των Σειρήνων και το ανθισμένο τους λιβάδι.
Μόνο σ᾽ εμένα επέτρεψε ν᾽ ακούσω τη φωνή τους·
αλλά θα πρέπει να με δέσετε σφιχτά, τόσο που να πονέσω,
να μην μπορώ να κουνηθώ, όρθιο πάνω στο κατάρτι, με τα σχοινιά πλεγμένα γύρω του.
Κι αν σας παρακαλώ, αν σας φωνάζω να με λύσετε,
εσείς θα πρέπει πιο σφιχτά να με τυλίξετε, μ᾽ ακόμη περισσότερα δεσμά.»
https://en.wikipedia.org/wiki/Morgen_(mythological_creature)
Εδώ λοιπόν αποκτά ιδιαίτερη σημασία η ύπαρξη πολλών αναφορών για την ύπαρξη των συγκεκριμένων όντων στην αρχαία Βρετάνη με ιδιότητες και χαρακτηριστικά γνωρίσματα που συναντάμε αυτούσια στην αρχαία ελληνική μυθολογία.
Ο Bestiary of Love του Ρίτσαρντ ντε Φουρνιβάλ στα μέσα του 13ου αιώνα σημείωσε: «Υπάρχουν τρεις τύποι γοργόνες, δύο από τις οποίες είναι μισή γυναίκα, μισή ψάρια και η τρίτη μισή γυναίκα και μισό πουλί. Όλοι είναι μουσικοί: ο ένας παίζει κόρνο, ο άλλος, άρπα και ο τελευταίος τραγουδά με γυναικεία φωνή. Η μελωδία της γοργόνας είναι τόσο ευχάριστη που δεν υπάρχει άντρας που να μπορεί να την ακούσει, όσο απομακρυσμένη κι αν είναι, χωρίς να αναγκαστεί να έρθει κοντά της, αλλά όταν πλησιάζει, αποκοιμιέται και όταν η γοργόνα τον βρει, τον σκοτώνει ».
Στη λαϊκή παράδοση της Βρετάνης, οι γοργόνες (sir Frenchnes στα γαλλικά) συνήθως απεικονίζονται ως μικρά, άτακτα πλάσματα, καλά εξοικειωμένα με τις σκοτεινές τέχνες της μαγείας και τα κακά ξόρκια.
Όπως και οι σειρήνες της αρχαιότητας, τα τραγούδια τους είχαν τη δύναμη να μαγεύουν κάθε άνθρωπο που τα άκουσε και συχνά απεικονίζονται να χλευάζουν τους νέους ψαράδες με τις ερωτικές τους παρακλήσεις.
Αυτά τα χαρακτηριστικά φαίνονται ελάχιστα αλλαγμένα από τις πολλές περιγραφές που σημειώθηκαν στα χειρόγραφα της μεσαιωνικής Ευρώπης, όπου οι γοργόνες συμβόλιζαν λάγνες, άπιστες γυναίκες
Εδώ λοιπόν κλείνει ο κύκλος και επιστρέφω στην αρχαία ελληνική Λάμια η οποία ήταν κόρη του θαλάσσιου Θεού Ποσειδώνα και της νύμφης Λιβύης σύζυγος του αδερφού της Βήλου που πιθανόν να είναι ο θεός Τρίτων τής αρχαίας ελληνικής μυθολογίας από το Νείλος σύμφωνα πάντα με τον Απολλώνιο το Ρόδιο στα Αργοναυτικά του.
Αρχικά η Αίγυπτος ονομάζεται Ηερίη ή Αερία εξ αιτίας του Θεού Ώρου αλλά γενικότερα ήταν ένα κομμάτι με την Λιβύη οπότε θεωρουταν ως Λιβύη ... Πολύ αργότερα όταν ο ποταμός ονομάστηκε Αίγυπτος και έδωσε το όνομα του στην γή Αιγύπτου πρίν αυτός αλλάξει σε Νείλος , το κομμένο τμήμα του που ρέει στην Λιβύη ονομάζεται Τρίτων ποταμός !
Οπότε συμπερασματικά Βηλ ( Τρίτων ποταμός) και Λιβύη Γη.
Το όνομα Λιβύη είναι ο αναγραμματισμός του ονόματος του Βήλου.
Ο Επαφος και η Μέμφις ήταν οι γονείς της Λιβύης .
Εδώ είναι που σκοτεινιάζει παράξενα η ιστορία καθώς το όνομα του Έπαφου είναι η εξελληνισμένη μορφή του ονόματος του αρχαίου αιγυπτιακού δαίμονα Απέπ ή Απόφις , αλλά παράλληλα σημαίνει " Ο επιτηρητής".
Η Ιώ που ως Αγελάδα έφτασε στην αρχαία Αίγυπτο πρέπει να είναι η ίδια η θεά Αθώρ η προστάτιδα της μητρότητας που αλλού ανέλυσα ότι είναι η ίδια η Λίλιθ η οποία σχετίζεται άμεσα με την δημιουργία του πρώτου ανθρώπου μέσα από in vitro fertilization γιατί η Λίλιθ έχει αντρικά γεννητικά όργανα .
Η άποψη μου ισχυροποιείται από την ερμηνεία του ονόματος του βασιλιά Τηλέγονος καθώς και από την ίδια την Μέμφις όνομα που δεν αναφέρεται στην γνωστή ως πρωτεύουσα της χώρας αλλά στην πυραμίδα του Χεωψ όπως ονομάζεται σήμερα καθώς οι λέξεις Μεν Νεφερ στην αρχαία αιγυπτιακή γλώσσα σημαίνουν ακριβώς " Πυραμίδα στέρεη και εκπληκτική" οπότε εδώ μπαίνει στο προσκήνιο η κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας που όντως υπήρξε ιερό άδυτο της θεάς Αθώρ και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διάρκεια του πολέμου των πυραμίδων για τον οποίο έχει γράψει ο συγγραφέας Zacharia Sitchin
Έτσι λοιπόν βγαίνει το λογικό συμπέρασμα για την δημιουργία της μεγάλης πυραμίδας και το ρόλο πού αυτή έπαιξε στην ανθρώπινη εξέλιξη ώς είδος μέσα από τα πειράματα γενετικής μηχανικής της αρχαίας αιγυπτιακής θεάς Αθώρ ή Ιώ ή Λίλιθ.
Με πεθερά την Λίλιθ δεν θα μου φανεί διόλου απίθανο να είναι η Λάμια μια από τις 4 δαιμονικές ηγέτιδες της κολάσεως που αναφέρονται σε προηγούμενη ανάρτηση μου , καθώς και ο ίδιος ο Βήλος μπορεί να μην είναι ετυμολογικά ο ίδιος με τον ασιατικό όμοιο του αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι η μορφή πίσω από εκείνον .
Εν κατακλείδι λοιπόν καταλήγω στο συμπέρασμα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εντελώς διαφορετικό είδος όντων από τον άνθρωπο , όντα που περιγράφονται ως " ερπετάνθρώποι " και διαβιούν σε υδάτινους όγκους όπως ποτάμια και λίμνες και την θάλασσα αλλά όχι σε ωκεάνια βάθη αντίθετα σε παραθαλάσσια μέρη κυρίως σπηλιές και χάσματα ή βάλτους.
Υπάρχουν δύο συγγενικά είδη όπως είδαμε το ένα είναι φτερωτό όπως βλέπουμε στη χαρακτηριστική μορφή της Λίλιθ Ερεσκιγκάλ και το άλλο είναι γυναίκα με πόδια φίδια ή ουρά δράκου , όλες αυτές οι μορφές έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την ενασχόληση με την μαύρη μαγεία την ερωτική ένωση με άντρες ανθρώπων τούς οποίους μετά δολοφονούν.
Όπως και να το δούμε ο ρόλος της βασίλισσας Λάμιας λοιπόν καταλήγω ότι δεν είναι καθόλου διαφορετικός από τους υπόλοιπους του είδους της αντίθετα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως όλοι τους , αρχής γενομένης από την ίδια την γιαγιά της Λίλιθ ( Ιώ) .
Αν λοιπόν δεχτούμε την αλήθεια όλων αυτών των στοιχείων , και λάβουμε υπόψη μας ότι η Λάμια δεν κοιμάται ποτέ σύν τώ ότι έχει την δυνατότητα να βγάζει τα μάτια της δηλαδή μπορεί να βλέπει μέσω άλλων οργάνων όπως τα αυτιά της , τότε οδηγούμε στην μορφή μιας γυναίκας δαίμονα πολύ κοντά στην Λίλιθ ... Η νυχτερίδα Αγκράτ !
Για τούς Εβραίους η ίδια αυτή θέα είναι η Agrat bat Mahlat ,
Ευάγγελος Αδαμάκης
