Όταν πεθάνω μια μέρα Θα πάρω όλη την πόλη μαζί μου. Όταν πεθάνω, Θα πάρω όλη την πόλη. — Τζούλια Μπράουν

Όταν πεθάνω μια μέρα 

Θα πάρω όλη την πόλη μαζί μου.

Όταν πεθάνω,

Θα πάρω όλη την πόλη.

—  Τζούλια Μπράουν 

Λαογραφία

Η κατάρα της Τζούλια Μπράουν και η καταιγίδα που έπληξε το Ράντοκ

Ένας τυφώνας κατηγορίας 4 έπνιξε την πόλη το 1915, αλλά ο θρύλος λέει ότι υπήρχε και τυφώνας τύπου hoodoo...

 Πιθανότατα κάπου, κάποτε μπορεί να έχετε δει την λιθογραφία εποχής με τίτλο Witches Casting Rain Spell εποχής 1489

Η πρόκληση καταιγίδων είναι ένα από τα πολλά θαυμαστά πράγματα που μπορεί να κάνει μια μάγισσα με την δύναμη της θέλησης της και λίγο διαλογισμό.

Αλλά αυτό που έγινε το 1915 στην κοινότητα Frenier της Λουιζιάνα κάποτε γνωστή ως Schlösser ξεπερνά κάθε φαντασία.

 Ακριβώς όπως είχε προαναγγελθεί απο μια αληθινή μάγισσα , την ώρα που αυτή ξεψύχησε μια σφοδρή καταιγίδα  έπληξε το Ράντοκ και ταυτόχρονα ενας τυφώνας κατηγορίας 4 έπνιξε την πόλη, αλλά ο θρύλος λέει ότι υπήρχε και τυφώνας τύπου hoodoo...

Ο θρύλος της Τζούλια Μπράουν

Μερικοί από τους επιζώντες ντόπιους  λένε ιστορίες για μια ιέρεια βουντού που ζούσε κάποτε στο βάλτο ονόματι Τζούλια Μπράουν, η οποία αν δεν είναι η αυτουργός δύναμή πίσω από την καταστροφή τουλάχιστον το προέβλεψε με απόλυτη ακρίβεια καθώς  σύμφωνα με τους τοπικούς ιστορικούς επειδή η πόλη Φρενιέρ δεν είχε γιατρούς η Τζούλια Μπράουν πιθανότατα χρησίμευε ως η τοπική θεραπεύτρια.

Μεταξύ μας τώρα είναι κοινό μυστικό ότι η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν αληθινή μάγισσα και πολλές φορές προσέτρεχαν σε αυτήν άνθρωποι για θεραπεία, ερωτική επαναφορά αγαπημένου προσώπου ή κατάρες και ξόρκια του κακού πνεύματος για ασθένεια και θάνατο.

Ορισμένες πηγές λένε ότι ασκούσε Χουντού και όχι Βουντού . 

 Μπορεί να μην υπάρχει κάποια τεκμηριωμένη αναφορά για ρατσιστική συμπεριφορά εναντίον της , λόγω του ότι ήταν γυναίκα μάγισσα και μαύρη αλλά δυστυχώς όμως σε μια εποχή και μια κοινωνία στην οποία ευδοκιμεί ο ρατσισμός δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι πιθανότατα υπήρξαν τέτοια φαινόμενα τα οποία απλώς δεν αναφέρονται στις ιστορικές πηγές... Γεγονός είναι ότι η Julia Brown για κάποιο λόγο άρχισε να μισεί τους ανθρώπους γενικά και καταριόταν τους πελάτες της και όχι μόνο σε κάθε ευκαιρία... 

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της γυναίκας ήταν το ότι καθόταν με τις ώρες μπροστά από το χώρο του σπιτιού της ενατενίζοντας το βάλτο και τραγουδούσε γρατζουνώντας την κιθάρα της.

Οι επιζώντες είπαν ότι λίγες εβδομάδες πριν φτάσει ο τυφώνας, συνήθιζε να κάθεται στην μπροστινή βεράντα της και να λικνίζεται πέρα δώθε, ενώ έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε:

Όταν πεθάνω μια μέρα 

Θα πάρω όλη την πόλη μαζί μου.

Όταν πεθάνω,

Θα πάρω όλη την πόλη.

—  Τζούλια Μπράουν

Όπως τα έφερε η μοίρα, η Μπράουν πέθανε από γεράματα το 1915. 

Η κηδεία της πραγματοποιήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου - την ίδια μέρα που χτύπησε ο τυφώνας. 

Σύμφωνα με τον θρύλο, στις 29 Σεπτεμβρίου 1915, η Τζούλια Μπράουν πέθανε και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συγκεντρώθηκε για να θάψει την ιέρεια βουντού. 

Κατά τη διάρκεια της κηδείας, γύρω στις τέσσερις, ο τυφώνας έφτασε και κατέστρεψε ολοσχερώς την πόλη 

Οι μαύροι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν «για μίλια τριγύρω» για να παραστούν, σύμφωνα με την Times-Picayune , η οποία περιέγραψε το χάος που ακολούθησε:

Πολλές φάρσες έγιναν από τον άνεμο και την παλίρροια... Η «θεία» Τζούλια είχε τοποθετηθεί στο φέρετρό της και το φέρετρο με τη σειρά του είχε τοποθετηθεί στο συνηθισμένο ξύλινο κουτί και είχε σφραγιστεί.

 Στις 4 η ώρα, ωστόσο, η καταιγίδα είχε γίνει τόσο σφοδρή που οι νέγροι έφυγαν από το σπίτι εγκαταλείποντας το πτώμα. 

Το ξύλινο κουτί, βρέθηκε την Πέμπτη

 αλλά το φέρετρο δεν βρέθηκε ποτέ.

Η Μπράουν και η κηδεία της έγιναν γρήγορα μέρος της τοπικής παράδοσης.

 Κάποιοι υποστήριξαν ότι το τραγούδι της Μπράουν προέβλεψε τον τυφώνα του 1915.

 Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι τα λόγια ήταν κατάρα και ότι η Μπράουν είχε προκαλέσει την καταιγίδα καθώς έφευγε από το γήινο βασίλειο.

Το Φρενιέ ξαναχτίστηκε μετά τον τυφώνα, αλλά το Ράντοκ χάθηκε για πάντα.

 Σήμερα, και οι δύο κοινότητες φυλάσσονται από περισσότερους αλιγάτορες παρά από ανθρώπους.

Το Ράντοκ έχει γίνει υποτιθέμενο στέκι ενός Ρουγκαρού,  που παραμονεύει στους βάλτους της λαογραφίας των Κατζούν.

 Περιστασιακά αναφέρεται ως λουπ-γκαρού, αυτός ο αιμοβόρος δαίμονας μοιάζει πολύ με τον παραδοσιακό λυκάνθρωπο και θηρεύει υποτίθεται τους καθολικούς που δεν τηρούν τους κανόνες της Σαρακοστής.

Άραγε υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της μάγισσας και όλης της αρνητικής ενέργειας που βρίσκεται στο συγκεκριμένο αυτό χώρο εδώ που ήταν κάποτε τα κτήματα της ?

Μπορεί να είναι τρομακτική ομολογουμένως η ιδέα της ύπαρξης ενός λυκάνθρωπου αλλά δυστυχώς δεν σταματά εδώ η αρνητική ενέργεια του χώρου και η συνεχής συσσώρευση αίματος καθώς το τμήμα της διαπολιτειακής οδού που οδηγεί στο Ράντοκ ήταν επίσης  χωματερή πτωμάτων για τον Storyville Slayer, έναν κατά συρροή δολοφόνο που θήρευε γυναίκες στην περιοχή της Νέας Ορλεάνης μεταξύ 1991 και 1996. 

Τα τελευταία χρόνια, οι ολοένα και πιο ακραίοι τυφώνες έχουν συμβάλει σε μια άνευ προηγουμένου απώλεια υγροτόπων στη λεκάνη Pontchartrain. 

Το Frenier και το Ruddock βρίσκονται στην περιοχή με τα υψηλότερα ποσοστά διάβρωσης των ακτών.