«…άφηστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους…» (Μτ. 8,22)
«…άφηστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους…» (Μτ. 8,22)
Αυτό που ακολουθεί είναι μια προσωπική άποψη, μια πιθανότητα, μια σκέψη, δεν είναι Ευαγγέλιο και δεν γράφω για να δρέψω δάφνες, ούτε κανείς θα μου δώσει βραβείο Νόμπελ, όλα αυτά τα πράγματα άλλωστε με αφήνουν αδιάφορο εδώ και καιρό .
Όταν όμως ο Ιησούς Χριστός λέει ότι
«…άφηστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους…» , και τα απόκρυφα Ευαγγέλια μιλούν για άψυχα σώματα χωρίς ζωή όλα αυτά με βάζουν σε σκέψεις.
Εντάξει δεχόμαστε την επιστημονική άποψη ότι ο κόσμος μας στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση, ένα ολόγραμμα, ένας κόσμος matrix.
Γιατί είναι έτσι ?
Γιατί να υπάρχει θάνατος και επαναγέννηση εσαεί ?
Η εσωτερική διδασκαλία λέει ολοκάθαρα ότι εδώ είναι η λεγόμενη 8η κόλαση της αιώνιας επιστροφής, δηλαδή στην πραγματικότητα ζούμε και πεθαίνουμε για να επανέλθουμε στην υλική πραγματικότητα, και όλο αυτό γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για την αιώνια επανάληψη της διαδικασίας της καταστροφης του πλανήτη Γή ο οποίος στην πραγματικότητα έχει πλέον καταστραφεί μετά από την σύγκρουση μεταξύ του δικού μας γαλαξία και του γαλαξία της Ανδρομέδας.
Αέναα επαναλαμβάνεται αυτή η ιστορία, η Γη ολόκληρη καταστρέφεται ολοσχερώς, και αμέσως μετά επιστρέφει στην αρχική της κατάσταση η οποία είναι αυτό που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τώρα, όχι η αληθινή αρχική κατάσταση του πλανήτη ο οποίος εμφανίζεται σε εντελώς διαφορετική θέση κάπου εκεί ανάμεσα στο αστρικό κενό μεταξύ Πλειάδων και Ορίωνα και το μέγεθος του ήταν ανάλογο του πλανήτη Δία ή κάπου εκεί καθώς και τα έμβια όντα που πραγματικά ζούσαν σε εκείνη την εποχή ήταν τεράστια σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.
Ο χρόνος δεν γυρνάει ποτέ τόσο πολύ πίσω, δεν περπατάνε δεινόσαυροι στην Γη, ούτε καν γίγαντες, όλα ξεκινούν με την ανθρώπινη παρουσία.
Γιατί είναι η ανθρώπινη νόηση που διαμορφώνει την υλική πραγματικότητα.
Εξ αιτίας αυτού λοιπόν όπως είναι φυσικό εννοείται ότι οι άνθρωποι δεν θυμούνται τίποτα απολύτως, ούτε καν την ίδια την ιστορία τους .
Δεν δέχομαι ότι ζούμε σήμερα ξανά ακριβώς τα ίδια πράγματα που έχουμε ξαναζήσει, δέχομαι ότι μπορεί να είναι ομάδες ψυχών που συνδέονται μεταξύ τους, φίλοι και εχθροί και συγγενείς και κάθε φορά διαφορετικοί ρολόι, διαφορετικοί άνθρωποι.
Η ιδέα του ότι όλα αυτά μπορεί να είναι απλά μια ανάμνηση ή προϊόν τεχνητής νοημοσύνης μέσα στο πλαίσιο της οποίας έχουν εγκλωβιστεί ψυχές αυτό βγάζει νόημα.
Τελικά όλο αυτό, η αέναη επανάληψη δηλαδή ίσως να δικαιολογηθεί εξ αιτίας των όσων προανέφερα, αλλά εμείς δεν θυμούμαστε τίποτα απολύτως...
Ξέρουν οι νεκροί - ότι είναι νεκροί ?
